Door Kees Huges
Datum: 10-11-2002
Het is zondagmiddag. Buiten de Lutherse Kerk is het nat en koud. Maar binnen wordt een groot aantal toehoorders verwarmd met een concert van drie eeuwen Engelse koormuziek door het Haarlems Klein Koor.
Het Haarlems Klein Koor is voortgekomen uit een 'doorstart' in 2000 van het Haarlems Kamerkoor. Een gezelschap dat in onze stad grote bekendheid genoot, maar zich helaas door allerlei verwikkelingen moest opheffen. Gelukkig dat een deel van het oude potentieel alsnog gezocht heeft naar een mogelijkheid tot doorgaan. Een twintigtal zangers laat nu onder leiding van dirigente Paulien Roos het resultaat horen.
Begonnen wordt met een blok van Engelse componisten uit de 17de eeuw, van wie John Blow, William Byrd, John Dowland en Henry Purcell de grote namen zijn. Het koor beseft heel goed dat er maar weinig hoeft te gebeuren om de fragiele polyfonie van deze koorwerken aan stukken te scheuren. Uiterst geconcentreerd weten de zangers het treintje op de rails te houden. Een enkele keer maar dreigt deraillement, maar Paulien Roos heeft het heft goed in handen. Wel is jammer dat door de voorzichtigheid waarmee gezongen wordt een tekort aan ware bezieling ontstaat, en de muziek te vlak wordt gezongen.
Een stuk zekerder voelt het koor zich in 'The lamb' van John Tavener. Tavener schreef dit werk in 1982 voor zijn drie jaar geworden neefje Simon. De lastige intervallen en idem dito samenklanken worden moeiteloos door het koor genomen. Een knappe prestatie. Na het spitsroedenlopen van de vrouwen in Benjamin Britten's 'Sweet was the Song', excelleert het koor weer in 'A Hymn to the Virgin', eveneens van Britten, waarbij de Latijnse teksten door een viertal koorsolisten worden verklankt alsof ze op een orgel worden gespeeld. Eveneens overtuigend klinken de twee anthems van Edward Elgar.
Als intermezzi horen we de bariton Jaap Roos, begeleid door organist Wim Dijkstra. Roos heeft zonder meer mooi en geschoold stemmateriaal. Maar desondanks zijn de liederen van Purcell zangtechnisch net even een brug te ver voor hem, waardoor vooral zijn intonatie met het orgel op te veel plekken detoneert. Veel beter gaat hem 'A song of Trust' van Charles Stanford af.
Wim Dijkstra laat zich als solist horen in de 'Voluntary for double Organ' van Purcell. Vooral zijn heldere wijze van fraseren en versieren maken deze vertolking tot een feestje. En dan te weten dat het orgel van deze kerk allesbehalve geschikt is voor het spelen van Purcell-voluntary's voor dubbel orgel. Al was het maar vanwege het ontbreken van ferme tongwerken als bijvoorbeeld de trompet, die toch onontbeerlijk is voor deze muziek. En dan toch zo overtuigend brengen... chapeau!
Bron: Haarlems Dagblad